Letture

San Filintròcchie

Na sére de méza stagione, san Filintròcchie stéje iènne a Montesicche pecché gli’avévene ditte ca da chélle parte jévene rateche ciérte giuvene sbagliestrate, e vuléje veré se ne putéje ammanzì cacchedune pe glie purtà pe la bona vie.

Ma da bèglie e bèglie, quanne avéje appéne passate Piazza Cantiére, s’é scatenate na buriane che manche se pò ‘mmagenà.

"Addó vache, cu st’acque de ciéglie," a penzate san Filintròcchie, "mò saie che facce? Me scanze da cacché parte e quanne sdà m’avvie nata ote". Accussì s’é ‘nfelate sotte a gli’arche de nu purtuncine e è rumaste a aspettà.

Doppe ne pò, ècche che se férme, a gliù stéssu pòste, proprie annannze a isse, na bèlla giuunèlle cu nu vestite leggiére e tutta profumate.

A stu punte stévene tròppe stritte, ma che putéje fà chigliu poveru sante?, n’n la putéje miche caccià ammiéze a la vie. Accussì, s’é fatte piccheglie piccheglie e se so putute scanzà tutte e duie. Ma chélla bèlla giovene n’n stéje maie férme: cu la scuse de se scanzà mèglie, se facéje sèmpe chiù sotte, spignéje arréte e se struscéje accuoglie.

Spigne e spigne, strusce e strusce, comme se dice?, la carne è carne, e gliù povere Filintròcchie, pure ca éje nu sante, n’ha capite chiù niénte: se n’è ite de cape, ha perdute gliu gliume de la ragione e n’é state chiù capace de resiste.

"Ohie san Filintrò!," ha ‘itte allore la bèlla giovene, "i so gliù diàveglie e t’ho fatte fésse. Ce l’haggia dice i a gliù Patatèrne ca n’n si state capace de resiste a la tentazione!"

"Cu gliù Patatèrne," ha respuoste Filintròcchie, "dòppe me la véreche i. Tu, pe mò, pigliate stu zèllere de poppe..."